Samenwonend
Zoetermeer
Marjan: “Ik ben Marjan van Leeuwe, ik woon al heel lang in Zoetermeer.”
Laszlo: “Ik ben Laszlo du Clou, ik ben vierenzeventig jaar. Ik ben geboren in Zoetermeer en ik woon hier nog steeds. En ik woon naar m’n zin.”
Marjan: “Ik heb zelf geen kinderen en ik wilde niet dat mijn huis naar erfgenamen zou gaan. Ik kwam toen met Behouden Huis in aanraking. En toen dacht ik van: ‘Hé dat is de oplossing, ik had al naar diverse oplossingen gezocht, ook bij de notaris geweest. Die kon ook niet echt een duidelijk testament maken waarin dat helemaal afgedicht werd. Dat is eigenlijk mijn hoofdreden geweest. Toen ben ik gaan kijken op jullie website, en toen heb ik ook contact gehad met Bob, telefonisch een keer.”
“Een vriend van ons is accountant. Die hebben we toen voorgelegd van: ‘Joh kijk jij hier eens naar, wat vind jij ervan?’ Hij had zoiets van: ‘Nou, volgens mij is het helemaal afgedekt.’ Zijn zus die heeft zo’n regeling met de bank getroffen en dat wilde ik dus niet. Het is naar mijn idee gewoon een ongunstige regeling. Toen de accountant ook zei van: ‘Volgens mij is het een prima regeling’ zijn we met jullie in zee gegaan.”
Wat maakt jullie huis speciaal?
Marjan: “Wat ons huis speciaal maakt is dat je nergens zo’n ruimte krijgt voor een redelijke prijs, want we zijn wel op zoek geweest naar een ander huis. Voordat we door jullie geaccepteerd werden. Je betaalt zeker in de laatste jaren, of heel veel. Of je moet veel kleiner wonen. En gezien de spullen die we hebben, was het zoiets van: ‘Ja, moeten wel heel veel weg doen.’ Wij zijn ook nog naar huizen wezen kijken. En dan bleven we toch met het feit zitten dat we dan weer een koophuis hadden. En daar wilde ik dus vanaf. Oh en, mijn lievelingsplek hier in huis is toch wel hier aan de tafel. En s ’avonds in mijn stoel voor de TV.
Laszlo: “Nou, vertrouwd. Het is gewoon een fijn huis, maar dat zei Marjan ook al.
Marjan: “Het valt eigenlijk heel erg mee, dat gevoel van een beetje koud watervrees. Van: ‘Ohjee, wat heb ik nou gedaan?’, dat is er niet meer. Dat was eigenlijk na de eerste maand al over.”
“Wij kregen opgegeven moment bericht van jullie met de vraag over de Stichting mijn Behouden Huisdier. Ik vond op zich, de titel sprak mij al aan. En ik denk ‘Hé, dat is grappig’. Iets waar ik zelf niet over heb nagedacht. Je gaat ervan uit dat je je huisdier overleeft. Er kan natuurlijk altijd iets gebeuren. Ik vind het een prima initiatief, ik vind het echt super. Kijk, niemand kan natuurlijk zo goed voor onze hond zorgen als dat wij doen. Maar goed, als het dan toch zover komt en het is nodig. Ja, dan vind ik dat een prima initiatief. Dat het niet naar het asiel hoeft of in het ergste geval geëuthanaseerd moet worden ofzo.”
“Ik heb drie jaar geleden een ongeluk gehad en daarvoor hebben wij die traplift en daarvoor hebben wij die traplift, want ik kon niet meer lopen. Nou dat bleek wonderwel weer helemaal goed te komen, dus ik loop weer gewoon. Maar daarvoor hadden we wel een traplift en de badkamer is aangepast, er kon net een rolstoel in. Dus we hebben nu ook zoiets van: we laten die traplift zitten. En we hebben nu een levensloopbestendig huis.”
Wat zou u als advies willen geven aan andere potentiële klanten?
Laszlo: “Nou niet te lang twijfelen, dat meen ik echt.”
Marjan: “Als je het wilt, doe het. Als je zeker weet of bijna zeker weet dat je in het huis wilt blijven wonen. En je kunt het overleggen met kinderen of familie, dat die ermee akkoord gaan. Of dat zij er achter staan. Dan denk ik van: Doe!”